Onze fantastische vakantie

Zo, bijna 90 dagen na vertrek wordt het volgens mij toch wel eens tijd om mijn lang beloofde blog online te zetten.

Om maar even bij het begin te beginnen: Henk en ik hadden al ongeveer een jaar de plannen om samen naar het buitenland te gaan om stage te gaan lopen, en na veel geregel is het ons gelukt om nu (samen!) in het prachtige Maleisië te zitten!
Ongeveer in mei kregen we een beide een stage aangeboden bij het NMIT (dit is een educatiecentrum voor zeevaart), Henk in de marketing en ik in de communicatie. Dit klinkt perfect, maar helaas zit dit bedrijf niet in Kuala Lumpur maar in Johor Bahru, waardoor we het eerst wilden afwijzen. De kans was alleen niet heel groot dat we anders nog beide een stage zouden kunnen krijgen waardoor we toch maar hebben besloten deze stage aan te nemen. Gelukkig zitten we op een halfuurtje van Singapore en kost het openbaar vervoer en vliegen bijna niks in Maleisië. En inmiddels zijn we hartstikke tevreden met ons plekje hier in Johor Bahru!

Maar het stagelopen was niet het enige doel van onze reis, een vakantie in Azië stond ook erg hoog op ons bucketlist.
Zo zijn we dus 4 augustus na veel gestress, geregel en twee fantastische afscheidsfeestjes (thanks everyone!) in het vliegtuig gestapt richting Dubai voor onze eerste stop van 3 dagen.
Aangekomen in Dubai schrokken we ons kapot van de zieke hitte, gelukkig was ik al een beetje op de hoogte gesteld door Jan die er voor ons heeft gezeten, maar zelfs om half 5 's nachts was het er boven de 40 graden! Voor Henk eerst maar een biertje uit de minibar (wat ons achteraf zo'n 40 euro heeft gekost) en daarna heeeerlijk uitgeslapen na de lange reis. De eerste dag hebben we meteen de airco opgezocht in de fantastische, enorme Dubai mall! Na 5 minuten lopen naar het metrostation loop je namelijk al te baden in het zweet. Daarna zijn we 'on the top' op het hoogste gebouw van de wereld, de Burj Khalifa geweest (oftewel etage 128, want bezoekers mogen niet helemaal naar boven), wat een fantastisch uitzicht gaf over de hele stad. En in de avond hebben we heel romantisch in een bootje de beroemde fonteinshow bekeken. Goed begin van onze vakantie!
De tweede dag hebben we een sightseeing gedaan in een heeerlijke koele auto waar we af en toe even uit zijn gegaan om iets te bekijken en vervolgens weer gillend van de hitte de auto in zijn gerend haha. 'S avonds begon voor ons de cultuurshock een beetje, we hadden een 'Dhow Cruise' geboekt waarmee je over de rivier van Dubai voer inlcusief diner, nou dat klinkt hartstikke leuk en aardig maar dat viel vies tegen.
We werden met een taxibusje opgehaald en deze taxichauffeur moest nog een gezin ophalen uit een ander hotel, hier hebben we een halfuur op moeten wachten omdat ze waarschijnlijk niet met ons in de auto wilden zitten. Het oude vieze mannetje uit Saoedi Arabië had twee vrouwen jonge kinderen en wij moesten achterin gaan zitten zodat ze niet met ons geassocieerd hoefden te worden, de muziek moest uit en de rest van de reis was vrij awkward om het maar zacht uit te drukken. Eenmaal aangekomen op de boot waren we de enige blanke mensen, wat opzich niet zo'n probleem is, totdat mensen gaan klagen dat ze naast ons moeten zitten en boos worden op de crew. Zoals je begrijpt voelden wij ons dus wel erg welkom. De rest van de reis hebben we maar op het dek gezeten waar het eigenlijk veel te warm was maar hier werden we tenminste iets minder raar aangekeken.
Op het einde was er een goochel show waar ik natuurlijk als enige westerling aan mee mocht werken. Ik zou een zwaard door mijn keel gedrukt krijgen, dit gebeurde ook nog bijna echt, er was namelijk een technische mankement dus ik kreeg het zwaard echt op mijn strot. Gelukkig heb ik het overleefd, maar het was wel even spannend. Derde en laatste dagje in Dubai hebben we doorgebracht in de Dubai mall (waar Henk zich goed heeft vermaakt in de Sega-gamehall) en op het vliegveld; tijd om te vertrekken naar Bali!!
Na een lange reis inclusief vertraging ging het op het vliegveld van Bali niet veel sneller, voor het visum moesten we ongeveer 30 euro betalen geloof ik dus eerst maar even geld pinnen, maarja wisten wij veel wat de valuta hier waard was, je neemt aan dat 15.000 rupiah wel genoeg is. Maar nee er moest 600.000 uit de muur komen :p wat een prachtige valuta. Na dit geregeld te hebben moesten we nog door de douane waar de ene na de andere om pauze ging waardoor er uiteindelijk zo'n 4 hokjes open waren voor ongeveer 200 mensen, achja waarom alle 20 hokjes openen als er extreem veel mensen staan te wachten. We hebben ongeveer 2 uren moeten wachten, welcome in Asia!
Na een lange zoektocht naar ons taxichauffeur zijn we naar het hotel gereden waar Jan en z'n vrienden op ons zaten (ahum brak lagen te zijn) te wachten om naar Villa Senang te gaan in het noorden van Bali.
Na nog eens 5 uren in een auto gezeten met super mooie uitzichten zijn we eindelijk aangekomen in de villa. Als ik nu de kans had om terug te gaan had ik dat meteen gedaan, wat een paradijsje! (zie foto's op facebook) We werden ontvangen met heerlijk eten (en bier, dit maakte de dag van alle mannen weer goed) door de superlieve huisvrouw I-Luh, zij heeft samen met Madeh alle dagen perfect voor ons gezorgd. We zijn in totaal zo'n zes dagen in de villa geweest en die bestonden vooral uit heel hard genieten, chillen, drinken, zonnen en een paar tripjes. We hebben dolfijnen gezien in Lovina, hiervoor zijn we om 6 uur uit ons bed gekomen (of nouja eigenlijk had iedereen zich verslapen, waardoor we bijna te laat waren om de dolfijnen te zien) maar zeker de moeite waard! Ook zijn we naar Menjangan Island geweest om te snorkelen, op de scooters rondgereden, naar een apentempel geweest (waar Henk nog bijna een dikke aap met een cola blikje achter zich aan had omdat hij hem zat uit te lachen) en in de heilige heetwaterbronnen gezwommen. Optimaal genoten dus!
Na Lovina zouden wij eigenlijk door naar Kuta, maar dit hebben we omgeboekt zodat we nog 5 dagen samen met de rest mee naar Gili Trawangan konden. Wat ook weer een feest was om daar te komen, na anderhalf uur in een moordend (gevaarlijk) tempo met de auto naar de 'haven' te zijn gereden waar we op de boot zouden stappen, was er geen boot te bekennen. We moesten maar een dorpje verderop om te gaan kijken, hier waren we vervolgens onze koffers direct kwijt, omdat die meteen werden meegenomen door kleine vrouwtjes die de koffers op een hoofd naar de boot toe sjouwden. (de vrouw die mijn koffer had, had het trouwens behoorlijk zwaar met de 28 kilo op haar hoofd haha) Maar het leukste komt nog: Henk en ik pasten niet meer op de boot dus we moesten maar weer terug naar het andere dorpje waar we weer 2 uren hebben gewacht. Er bestaat niet echt een haven dus de boot wordt met een anker vastgelegd en als je geluk had waren de golven laag als je in de boot stapte (zoals bij mij hihi) maar Henk had z'n douche voor die dag wel weer gehad. Vervolgens 2 uren achterop de boot gezeten (binnen was geen plek, we beginnen er inmiddels aan te wennen) wat niet echt een pretje was met enorme golven, had ik m'n douche ook maar weer gehad.. Eenmaal aangekomen op Gili viel ons mond echt open van verbazing hoe fantastisch mooi het er was! Er rijden op Gili geen auto’s, scooters etc. alleen paard en wagen, (en heel veel irritante fietsers), super leuk. Wij op zoek naar een paard en wagen met ons enorm zware koffers door het zand (de fantastische wieltjes die eronder zaten zijn dus inmiddels ook niet meer optimaal), na drie rijders gevraagd te hebben die nog nooit van ons hotel hadden gehoord, dachten we even dat we opgelicht waren. Het eiland is namelijk echt heel klein dus alles is vrij makkelijk te vinden. Uiteindelijk gelukkig iemand gevonden die ons kon brengen, kwamen we tot de conclusie dat het eigenlijk wel heeel zielig was voor dat paard met onze hutkoffers. Aangekomen bij ons hotel werd het paradijselijke gevoel van dit prachtige eiland nogal verpest. We hadden echt de lelijkste/smerigste kamer ooit, maar dit was nog de enige betaalbare die over was op internet (wat wil je ook als je 2 dagen van te voren boekt in het hoogseizoen). Nouja helaas, zoveel zouden we toch niet op de kamer zijn met zoveel moois om ons heen. Koffers dus gedropt en meteen maar even wat gaan eten, daar kwamen we Jan en de rest tegen die ons vertelden wat voor fantastische poolbar zij bij hun hostel hadden. Dat was natuurlijk wel even een kijkje waard. Gelukkig hadden we ons zwemkleren al aan. Dus we hebben die dag niet veel meer van het eiland gezien op de poolbar na met de heerlijke wodka JOSS (zie foto Jan en Thomas), een restaurant en de kroeg (oeps). De rest van de dagen hebben we ook nogal optimaal gebruik gemaakt van de poolbar, gesnorkeld met schilpadden (heeel vet), geprofiteerd van de goedkope massages, een half full moon party meegemaakt en met een fietsje het eiland verkend, tsja we blijven tenslotte toch Nederlanders hè. Achteraf gezien hadden we nog wel veel meer van het eiland kunnen genieten, maar wat wil je met zo’n geweldige poolbar. Na 10 dagen samen was dan toch echt helaas het moment van het laatste afscheid aangebroken wat ik toch nog best wel lastig vond. In Nederland al van zoveel mensen afscheid genomen en nu moesten we weer en we stonden er nu natuurlijk echt helemaal alleen voor. Maar er stonden ons nog een paar mooi dagen op Kuta te wachten. Helaas moesten we eerst weer met de boot terug, wat (surprise suprise, je verwachtte het niet hè) weeer een drama was. Door de harde wind werd ons twee dagen ervoor verteld dat we niet met de boot terug konden, dus wij snel overal heen om te vragen of ze nog vliegtickets van Lombok naar Bali hadden, maar helaas die waren allemaal uitverkocht omdat wij blijkbaar niet de enigen waren met dit idee. Wij weer naar de haven om te vragen hoe en wat en het kwam er op neer dat we dan de ‘slow ferry’ moesten nemen die er 9 uren over zou doen, waarna we nog 2 uren moesten rijden naar ons hotel. Nou ja als dit de enige optie was om op Bali te komen moest dat maar. Dus wij op de dag van vertrek keurig om 6 uur van bed om 7 uur uitgecheckt en wel aanwezig te zijn voor vertrek, blijkt de snelle boot ineens wel te gaan. Maaar de boot van 8 uur zat al vol dus we moesten wachten tot 12 uur. Op zich niet een heel groot probleem op zo’n mooi eiland, maar het leukste komt nog. We gingen rond 1 uur weg (je kunt altijd ongeveer een uur bij het afgesproken vertrek optellen) en moesten eerst nog even langs Lombok varen om toestemming te vragen aan de havenmeester of we wel mochten vertrekken. Hier hebben we weer zo’n 2,5 uren moeten wachten omdat we zogenaamd wel toestemming van de havenmeester hadden, maar deze havenmeester moest ineens nog wel betaald worden, raar verhaal maar oké als we dan mochten vertrekken: prima! Hierna was de kapitein nog een aantal uren kwijt. Na 3 uren wachten zijn we dan eindelijk vertrokken en na de eerste 10 minuten zeiden we tegen elkaar ‘ooooh dit valt wel mee, hoezo veel wind?’. Dit hebben we maar gauw weer ingeslikt toen de motors ineens op volle toeren begonnen te draaien. Iedereen heeft ongeveer de hele bootreis met z’n ogen wijdopengesperd met angst voor eigen leven op de boot gezeten en het personeel maar lachen. Henk heeft er trouwens nog steeds last van z’n schouder van (zegt genoeg toch?). Diezelfde dag is er nog een andere boot gezonken op dezelfde zee, maar na 2 uren zijn wij gelukkig veilig aangekomen in de haven van Bali. Helaas werd Henk teruggekomen op Bali best wel ziek, waarschijnlijk een voedselvergiftiging (waar ik er inmiddels ook al 2 van achter de rug heb), waardoor we jammer genoeg niet heel veel meer hebben kunnen doen. Gelukkig hadden we dit keer een prachtig hotel dus genoeg tijd om lekker uit te rusten. Wel hebben we 2 dagen gesurfd wat echt fantastisch was! Verder lekker bij het zwembad gelegen, genoten van de heerlijke massages en uiteraard genoten van het heerlijke eten. Ook lekker toch?
Na 7 heerlijke dagen op Bali was het dan toch echt tijd om naar Maleisië te gaan! Hier hadden we na zo’n lange vakantie toch ook wel weer zin in, en dan vooral om ons eigen plekje te hebben na zoveel verschillende hotels.

Tot zover ons geweldige vakantie, wat we voor de rest allemaal uitgespookt en meegemaakt hebben kun je lezen in m’n volgende blog!

Liefs Renske en Henk.